Moeders van anderen – Mirthe van Doornik

Moeders van anderen is een prachtig debuut over twee zusjes die opgroeien in een disfunctionele familie. Na de scheiding van hun ouders wonen Kine en Nico bij hun moeder. Over haar drankgebruik wordt niet gepraat – maar het maakt het leven van de zusjes moeilijk. Hoewel het verhaal erg verdrietig is en een heftig thema heeft, zit er ook veel humor in het boek. En de schrijfstijl is prachtig! De zinnen lijken eenvoudig maar zeggen vaak zoveel meer dan je in eerste instantie zou denken. Ik heb een heleboel mooie quotes genoteerd.

Het einde van het boek is wel wat open, maar dat geeft de lezer hoop. Of eerder wanhoop? Dat hangt ervan af of je optimistisch bent als Kine of pessimistisch als Nico, denk ik. Mijn absolute favoriet op de shortlist in ieder geval!

Een heldenleven – Persis Bekkering

Een heldenleven is een goed geschreven debuut over een violist en een kunstenares die beiden worden verblind door igor ‘met een kleine i’. Het verhaal voelt voor mij helaas erg high brow aan. Persis Bekkering focust op klassieke muziek, moderne beeldende kunst en schilderkunst. Niet echt mijn interesses. Vaak laat literatuur mij nieuwe werelden ontdekken, maar tijdens het lezen van Een heldenleven bleef ik me een buitenstaander voelen. Het boek deed me weinig, wat niet wegneemt dat het een prima debuut is. Mooi geschreven ook.

De avond is ongemak – Marieke Lucas Rijneveld

Een gereformeerd boerengezin wordt getroffen door de dood van een kind. Door de ogen van Jas zien we hoe de familieleden elk op hun eigen manier omgaan met het verlies. Vader en moeder zijn volledig verlamd door verdriet en zien niet hoe Jas, haar zusje Hanna en haar broer Obbe ondertussen langzaam ontsporen. De avond is ongemak deed me denken aan Het Smelt, overigens een eerdere winnaar van de Hebban Debuutprijs. Ik vond het verhaal schrijnend en smerig, maar tegelijkertijd wist het boek naast walging weinig emotie bij me los te maken. Het taalgebruik las niet altijd even prettig door de vele vergelijkingen en metaforen. Het verhaal blijft in een kringetje steeds hetzelfde vertellen (waar gaat het heen? van kwaad tot erger?) en ook het einde was erg voorspelbaar.